Δάχτυλα Ψυχής

Μνέσκεις χωρίς χέρια, δάκτυλα κεραίες και νύχια βρώμικα από χώμα, δάκτυλα που άλλοτε πρόσωπα ψιλάφιζαν. Φουρνίρεις λέει τα χέρια σου, τα χέρια που άλλοτε τύλιγες γύρω μου, τα φουρνίρεις λέει για σταθείς ψηλοκρέμαστος, διαπρεπείς, γαντζωμένο κρέας εκεί ψηλά στο ταβάνι με τα αλλάντικά. Με καμινέτα τη ψυχή σου να καπνίζουν,ταριχευμένο κρέας, αλισαχνιασμένο, πνιγμένο στο ζαριφλίκι έτοιμο για κατανάλωση από κουτάβια που τα δικά σου χέρια αναθρεψαν και ταΐσαν!
Δε χρειαζόμαστε χέρια γεμάτο μύξες,κλάμματα και δάκτυλα που μυρίζουνε Nivea ανάμεσα σε περίτεχνα και μαστροδουλεμένα στολίδια. Τα χέρια χρειάζονται ρόζους και αγκίδες, πινέλο και στιλό,ξύλο και ύφασμα, ζάρκα γροθιά στον ουρανό το τεράριουμ να σπάσει, θρύψαλα να γίνει και το συναίσθημα να πέσει νεροποντή και καταιγίδα στο διψαλέο χώμα, σαν αυτο που γεύομαι στα χείλη σου κάθε φορά που μου δίνεσαι,σαν τα δάκρυα που βρέχουν τον ώμο μου κάθε φορά που με τυλίγεις με τα γδαρμένα σου χέρια, κάθε φορά που σκέφτομαι ότι θα τα πράγματα θ'αλλάξουν!

Υ.Γ. Μέρος της ανάρτησης αποτελούν και οι ανωτέρω φωτογραφίες με την αλληγορική τους σημασία!
Πηγή φωτογραφιών : National Geographic Society

"Φωτιάς Συνάναρχοι"

"ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ ΠΥΡΦΟΡΟΣ"
" Τρέλας Φωτιά "

Καίω συρμούς
στα αετώματα του κόσμου

Φωτοβολώ
διεκδικώντας ένα σύννεφο
-αναμονής εκτάσεις

Πυρπολώ
με δαυλό αναμμένο
-βρόχινη φωτιά

Αδειάζω
και επιστρατεύω
φλόγες κοσμικές
και δρασκελώ
περβόλια
κι αντιδράσεις τρόμου

Βάζω φωτιά
στις αυλές σου όλες
διασχίζω βουνά
και φαράγγια άγρια
στο πιο άγριο φτάνω

Σου καρφώνω
πυρσό αναμμένο
με τρέλας δίνη
από δίψα χάους
και λέξεις ανείπωτες

Κεντώ
αιμάτινα άνθη
καρδιάς λιονταριού

Γεννώ σφαδάζοντας
δειλινά
κι ανατολές

Κι οι χούφτες σου
αρπάζουν φωτιά
καθώς
καταρράχτης χύνομαι
στους γκρεμούς σου

Πες μου -!-
ακόμη φοβάσαι τα βράδια μου-;-


" ΑΕΝΑΟΣ "
"Από Φωτιά Υπάρχω
και από Αυγές Ανθρώπων Ζώ!"

Στη Σικυώνα θα σε βρώ,
στη Σικυώνα,
φλόγα να μεταλάβω,
γλώσσα της φωτιάς να απαλύνει πληγωματιές και αφυδατωμένα ονειρέματα!
Στις φλόγες τα πόδια μου
θα βάνω και τη ψυχή σε νότες, κρεμάμενες καδένες,
απόφαση δική μου!
Πυρπόλησε με και τα τζιέρια μου κατασπάραξε!Δέ δειλιάζω..
Τις οπλές δέν φοβάμαι
και φωτιά να με αγγεολοκρούσει
δέ μπορεί!
Από Φωτιά Υπάρχω
και από Αυγές Ανθρώπων Ζώ!
Τα ανδράποδα θα κάψω,
δουλοπρεπής και άβουλους
στη φωτιά θα πνίξω,
τη ψυχή τους να απονίψουν,
τον τρόμο της σκιάς που
τους καταπίνει να φωτίσουν!
Τα βράδια σου δέν φοβάμαι, τα βράδια σου ασπάζομαι γιατί από Από Φωτιά Υπάρχω και από Αυγές Ανθρώπων Ζώ!
Τα βράδια σου ασπάζομαι γιατί Αέναος γεννήθηκα...

Όνειρα Υψίσυχνα...

Σε όνειρα υψίσυχνα, σε κατεργαράκους χρονογραφικούς καιρούς, δέσμιες ελπίδες σέρνω κοντά μου. Στον ουρανό καρφώνομαι ψάχνωντας αυτόν που νέμεται τις δικές μου ελπίδες. Ελπίδες δέσμιες με σωθικά ακραιφνή, και ψυχή γδαρμένη από νύχια αρπακτικών κλεμμένης ευτυχίας. Ευτυχίας μοιρασμένης σε ανισομερή συντρίμμια, λερωμένη απ'τα αποφάγια αφεντάδων, λουσμένη σε σάλια πεινασμένων σκύλων, πιστών στα λουριά τους και σε λιγδομένα θέλγητρα ορεκτικά.
Στα χέρια μου χρώματα βαστώ, χρώματα, ματιών που βλέπουν χρώματα, ματιών που βλέπουν χέρια να ζωγραφίζουν με χρώματα, μαύρους αυλόγοιρους και υψιπεδής μάντρότοιχους .
Υψιτενής εγώ, χαλασμένο κρασί, ξινό, να γλυκαναβρύζω σε εκλεπτισμένα κατωλαίμια και φλεγματικόυς ουρανίσκους.
Τον ουρανό ερέφω, σε μια εθελοτυφλή και παρορημένη κοινωνία που τα φτερά της χάρισε για να μπορεί να βλέπει τα αστέρια πανοραμικά. Σε μια κοινωνία έκπτωτων αγγέλων με διαταγές καρφιά και ψυχές χέρσες, σε μια κοινωνία που μανιωδώς την ανολκή μου επιζητώ!
Σε ξένη γή, σε νοτερά υπόγεια από αλητισσα βροχή, ονείρων στοιβαγμένων, με θέα σόλες παπουτσίων, σφιχτοδεμένα κορδόνια και τριχιές, έπαψα να μένω και εράσμιες αφορμές σε λεωφόρους με λευκά φώτα να συνεχίσω να βαδίζω αγάπησα!
Εραστής στο παράλληλο μιας ζωής απούσας, ονείρων που στα αστέρια έστειλα, και με σιωπή στόλισα τα πιο όμορφα τα λόγια!
Ξεθωριασμένες αναμνήσεις μιας γριάς αγάπης πονηρής και ανθρώπων που προσπερνούν χωρίς ντροπή! Φωτογραφίες που αποτυπώνουν τις κρυφές σκιές μου, σκιές που παίξαν στα ζάρια ρισκάροντας το συγκεκαλυμμένο λευκό τους χρώμα.
Τα μάτια σου πύξίδα αστρική... αυτή την ώρα σε σένα θα αφεθώ... σε όνειρα υψίσυχνα... σε σένα μόνο...
Με στόμα πινέλο τα λόγια προσπάθώ να βάψω, σε καμβά κενό, τώρα, τώρα που γινήκαν όλα δύσκολα και τα ρολόγια σταματήσαν στην ώρα που δείχνει το πόσο λείπεις...

Tέναγος

Το φώς σα να πεσε και η γεμάτη ζόφο νυχτιά με βρήκε σε ξύλινη καρέκλα να αναπαύομαι,
με μόνη συντροφιά μια φλόγα! Μια φλόγα που σιγοκαίει άτσαλα,κούτσουρα,ελπίδες και κατάρες σταλμένες από καρδιές!
Μια φλόγα που φωτίζει το έλος, το βούρκο που τα έξι μου πόδια σκέπασε και ζοφερά τα έλουσε σα τις ψυχές που κολυμπούν στα χολεριασμένα του νερά! Την άσχημη όμορφιά του θωρώ και τη ψυχή μου πιάνω κρυφά να επιθυμεί να διαβεί το τέλμα, την κοίλη αυτή περιοχή με τα αβαθή και λιμνάζωντα ύδατα της ευπραγίας που διακρινει την νέα αυτή κοινωνική ηθική!
Τα χέρια μου υψώνω χιαστί, κρεμάμενα ξάρτια σε διαβατάρικο αλήτη άνεμο, σουρτούκης εγώ και ρέπης σε ψυχές που φούνταραν ψάχνωντας μια καλύτερη θέα, αναζητώντας την δική τους σύλφη και δαιμόνια που τέρπουν ουρανίσκους,νηστικάτους εγωΐσμούς και εύθρυπτες ευθιξίες!
Ακινητοποιημένος στη καθηλωμένη με καρφιά ματωμένου συναισθήματος θέση, τη καθημαγμένη μου αφήλωση, τη προσδοκητή και εξαγνιστήρια μου αποκαθήλωση φαντασιοκοπώ ή μήπως ρεμβάζω;
Η φλόγα σα να ξεψυχά, σα να ψύχοπαραδίδει τη πορφυρένια, καυτή της φλόγα, και αλλα δάση και αναθεματισμένες αρές δέν μείναν για να κάψω!Στα δυό μου πόδια θα σταθώ,τη θέση που αναπαύομαι, στα κομμάτια, κομμάτια θα τη κάνω, το θώκο στη φωτιά θα θυσιάσω τρανή φλόγα να υψωθεί ξανά και ξανά, στον ουρανό να φτάσει, το γαλήνειο πρόσωπο του πατέρα Προμηθέα να χαΐδέψει!
Κοντά μου να έρθεις ξανά ελευθερη και αληθογενής ψυχή. Φλόγες, θωπευτικές φλόγες,
τούς μεφιτικούς και αδυσώπυτους εχθρούς του Ανθρώπου και των Ανθρωπιστικών Αξιών να κάψουμε, τις ψυχές μας να ζεστάνουμε και το ζοφερό σκοτάδι σα μας σκεπάσει να εκδιώξουμε. Πυκνοφυτεμένα δάση και ορμάνια να υψώσουμε σε ξέφωτα, εμείς, άνθρωποι μπολιασμένοι με Ανθρωπιστικές Αξίες και Φλόγα στη Ψυχή μας!

Hey You...

Hey you, out there in the cold
Getting lonely, getting old
Can you feel me?
Hey you, standing in the aisles
With itchy feet and fading smiles
Can you feel me?
Hey you, dont help them to bury the light
Dont give in without a fight.

Hey you, out there on your own
Sitting naked by the phone
Would you touch me?
Hey you, with you ear against the wall
Waiting for someone to call out
Would you touch me?
Hey you, would you help me to carry the stone?
Open your heart, Im coming home.

But it was only fantasy.
The wall was too high,
As you can see.
No matter how he tried,
He could not break free.
And the worms ate into his brain.

Hey you, standing in the road
Always doing what youre told,
Can you help me?
Hey you, out there beyond the wall,
Breaking bottles in the hall,
Can you help me?
Hey you, dont tell me theres no hope at all
Together we stand, divided we fall.

[click of tv being turned on]
Well, only got an hour of daylight left. better get started
Isnt it unsafe to travel at night?
Itll be a lot less safe to stay here. youre fathers gunna pick up our trail before long
Can loca ride?
Yeah, I can ride... magaret, time to go! maigret, thank you for everything
Goodbye chenga
Goodbye miss ...
Ill be back

Ονείρου Εμμονή

Ο πίνακας ανήκει στον ζωγράφο: "Salvador Dalí"
Ονομάζεται: "The Persistence of Memory (1931)"
(γνωστό κυρίως ώς Melting Clocks)
Oil On Canvas 24 cm × 33 cm (9.4 in × 13 in)
Βρίσκεται στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη από το 1934
--------------------------------------------------------------------------------------

Τα κλεισμένα μου μάτια
προσπαθώ να ανοίξω!
Tα κλεισμένα μου φλέφαρα
που με ταινία σφαλιστά κρατούν,
Τα κλεισμένα μου φλέφαρα
που συνεχώς κινούνται!

Τα φλέφαρα συσπώνται,
τρεμοπαίζουν.
Με τόσο θόρυβο
που κάνουν
θαρρείς ονειρευόμαι,
μα δέν το κάνω...

Ανακλαστικές κινήσεις
συσπάσεις που εξασθενούν,
κατάλοιπα ενός
μουδιασμένου νευρικού συστήματος ,
δείγματα εγκεφαλικού
ή μήπως πνευματικού τραύματος;

Ζάρες στο πρόσωπο
από την ανικανότητα έκφρασης,
ρυτίδες από το πνιγμένο συναίσθημα
και ο κάδος με τα απορρίματα γεμάτος...

Σκοπό κάναν, τους προορισμούς μας
να διαγράψουμε και σιωπηλοί διαβάτες
να περνούμε στη ζωή μας, φασαρία να μην κάνουμε
με τα βαρύγδουπα και βροντερά μας βήματα
στη κασμιρένια τους μοκέτα...

Ένα πράγμα όμως δέν σταματά
στο μυαλό μου να γυρίζει.
Πώς ακόμη και το σταματημένο ρολόι
δέιχνει σωστά,
δύο φορές την μέρα...

Υγροβατικός Διαβάτης

Παρουσία υδρατμών πολλών στον αέρα, υγροβατικος διαβάτης να προσπαθώ τη βροχή να λαβώσω, σφαλιάρες να ρίξω στην νεροποντή που πέφτει...
Λουσμένος από τα απόνερα ζεστών οχημάτων που επέβαιναν σε παγερούς και άψυχους ανθρώπους έμεινα να κοιτώ στο βυθισμένο πεζοδρόμιο, απροστάτευτος από τις μαύρες παχιές ομπρέλες, τις μικρές βεράντες και τους μονόδρομους με τα κακότεχνα κιγκλιδώματα!
Τα πόδια μου υγρά, η ψυχή μου και αυτή υγρή σαν τη κόμη μου, όμως μια αλλόκοτη ζέση από το μέρος της καρδιάς με έσπρωχνε να συνεχίσω πρός στον προορισμό μου!
Κοίταξα ψηλά, δίπλα από την παλιά υαλόφρακτη τετράγωνη θήκη που δέσπωζε κοντά στον φεγγίτη, που τις στάλες εξαύλωνε και το κίτρινο φώς της φάγγριζε αμυδρά τους ναρκοθετημένους δρόμους που ο ομβρός και η αληγής νεροποντή φούντο τους κατέστησε. Βαθειά ανασαιμιά ακολούθησε που θάρρος σα να μου δώρισε και εμπρός βάδισα! Με τα παπούτσια βρεγμένα, τα πατζάκια μούσκεμα, τα χέρια στις τσέπες και το κεφάλι χαμηλά προχώρησα, το νερό και τους υετούς που από κεί ψηλά κρημνίστηκαν να κοιτώ, στους υπονόμους να χάνονται όπως η αξιοπρέπεια μας στο φορτίσιμο της όχι ταπεινής, αλλά ταπεινωμένης ζωής μας!
Ανέβηκα τις βαθμίδες!
Έσπρωξα την βαριά ξυλινή πόρτα!
Ευτυχώς ουδείς οχληρός θόρυβος.
Με αργά αλλά σταθερα βήματα εμβαίνω και Αγγελική Φωνή στα ταλαιπωρημένα από τον παράτονο σαματά και τις φορτικά άδειες συνδιαλέξεις, αυτιά μου καταφθάνει! Σε μια γωνιά κάθομαι και την βρεγμένη μου ψυχή απιθώνω πλαί μου!
Η Φωνή συνεχίζει και το ενδιάθετο και ενδόχυχο μελώδημα της, τις αποδημητικές μου σκέψεις και στοχασμούς ταξιδεύει σε τόπους μακρινούς και ώριους, εξαυλώνοντας τους βραχυλογικούς συλλογισμούς μου σαν τις νοτερές σταγόνες στην παλιά υαλόφρακτη τετράγωνη θήκη...
Ακόμη και η απιθωμένη υγρή ψυχή μου στέγνωσε...

Η Τέφρα!

Θεός είν' ο αληθοεπής άνθρωπος, ο αληθοεπής θεός που εξόρισε και εκτόπισε το "ανώτερο" θηλαστικό ζώο που διακρίνεται για τη νόηση κιμαδιάζωντας την αληθολογία και τις ανόθευτές αξίες!
Οι λέξεις μου επωδός τραγουδιού με άνισους στίχους να επαναλαμβάνεται στερεότυπα σαν επισφράγιση λόγου στο θέμα της σωτηρίας, στην προτροπή μου να μισερεύσουμε τον αληπασαδισμό!
Στο ύστατο πορεύομαι, στο ύστατο που επίμεμψη η απόληξη του, την υπόσταση μου προσβέλνει! Τον άνθρωπο υμνώ, τον άνθρωπο που με τον έναρθρο λόγο του με τσακίζει γιατί κοίταξα μέσα από τα μάτια του στα μύχια του.
Τι και αν οι λέξεις μου αληθολόγημα, την καύση τους ψυχανεμίζομαι!
Τα υπολείμματα της καύσης και την ζεστή στάχτη σε τεφροδόχη φύλαξα και πίσω από την μισάνοιχτη πόρτα ενεδρεύω διάπλατα να ανοίξεις, στα μάτια σου να εναποθέσω την τέφρα των ονειδιστικά καμένων μου λέξεων και ονείρων...

Αφιερωμένο στους:
άναρχες φλόγες του Προμηθέα Δεσμώτη
Μαρίνα...
Πατεράκης Νίκος
φωνες
Diatton
Erevos
Odiporos
Vaso Mprataki
jimank1hc
kioy
truth around us.....
και τόσους άλλους...


Από την έπαλξη του κάστρου μας μοιράσαμε τα διαστήματα διαμέσου των οποίων, αμυνόμενοι καταρίπτουμε τα βέλη τους! Βέλη με λόγχη ποτισμένη στο φαρμάκι πού θρασύδειλα από απόσταση ασύνταχτες ορδές πετούν μπάς και λάχει να λαβώσουν κανέναν από μας.Το φλάμπουρο σηκώσαν και τις λιγόψυχές φωνές τους υψώσαν μπάς και θάρρος δώσει ο ένας στον άλλον σάμπως και ξεγελαστούν και άλλον βάλουν μπροστά τους, να ρθουν δεύτεροι στην αρένα της μάχητας σε ένα πεδίο μάχης που τις πολεμίστρες και τις τουφεκήθρες κρημνίσαμε και αμετακίνητοι στην αγωνιστική μας θέση μείναμε για να "προΰπαντήσουμε" τους αβέβηλους πολεμοκάπηλους, τους κίβδηλους και νόθους ποιητές*...

*Δέν είμαστε ποιητές σημαίνει φεύγουμε, σημαίνει εγκαταλείπουμε τον αγώνα. Παρατάμε τη χαρά στους ανίδεους, τις γυναίκες στα φιλιά του ανέμου και στη σκόνη του καιρού. Σημαίνει πώς φοβούμαστε και η ζωή μας έγινε ξένη, ο θάνατος βραχνάς... (ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ Γιώργος)

(Έμπνευση μου η Λίτσα Πατεράκη, που διαφεντευτής και πρόμαχος της ποίησης,της ελεύθερης έκφρασης και της νίοτης παραμένει μέσα από τις δυσκολίες, που αμόλυντη και άσπιλη συνεχίζει...)

(Αφιερωμένο στην Μαρίνα....)

Tόσο καιρό στο σκοτάδι, στη υγρή
και ανήλια καλύβα που διάλεξε
για πατρίδα
μήπως και κρυφτεί από τους καταδότες.

Αβίζο χωρίς αποστολή κατάντησε,
ανιχνευτικό σκάφος στον ωκεανό της απληστίας
που το σκαρί του θαλασσοφουρτούνα μουχλιάζει και τσακίζει
μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα…

Βλέφαρο έφτασε να στήνει
μπας και βγει να δει λίγο φώς.
Μπας και τη ψυχή του με μύρα αλείψει
και τον φρέσκο αέρα νιώσει…

Απ΄ το σκοτάδι οι αμφιβληστροειδείς του όμως καήκαν,
απ’ το σκοτάδι που με βία αγάπησε.
Πρέπει να έχει περάσει πολύς καιρός
όμως γιατί τα χέρια του ζάρωσαν.

Τα μάτια του καήκαν, αλμπίνος κατάντησε,
όμως ακόμη μπορεί να νιώσει τους σπιούνους,
τους χαφιέδες που καρτερούν το συναίσθημα
να καταδώσουν σ’ αυτούς που αρέσκονται να το καπηλεύουν…

Η θυσανωτή του ψυχή στολίδι,
να λαμποκοπά και να γυαλίζει
στο ημίφως που φώτισε το έρεβος και
που έκανε τη δύστυχη ψυχή του να αγαλλιάσει λίγο...

Ένα θεριό που λαχταρά το αργατινό να διαβεί αλώβητο
και την ανάλγητη νύχτα να ξεχάσει,
με μόνη απαντοχή στις πρώτες ακτίνες της νέας μέρας που ξημερώνει
τη ψυχή του να μουλιάσει...

Ακτίνες που τις σκιές θα εξορίσουν
και που πολεμοκάπηλους κατατρέξουν,
ακτίνες που τις μουτσούνες μας χαϊδέψουν
γιατί το θεριό εγώ, εσύ, εμείς είμαστε…

Τον Τίτλο Τον Αφήνω Σε Εσάς

Ο πίνακας ανήκει στον ζωγράφο: "Caravaggio"
Ονομάζεται: "Sacrifice of Isaac (1603)"
Oil On Canvas 104 × 135 cm

(Αφιερωμένο στη Λίτσα Πατεράκη)

Τα μπάσταρδα παιδιά σας φιμώσατε. Τα νοθογενή παιδιά μιας ελευθέρων ηθών ζωής, άρρωστης πουτάνας μάνας, γόνοι ανενεργού και στείρου σπέρματος λόγω της πνευματικής σας κρυψορχίας. Μια ζωής που τη σάρκα της ξεπούλησε στις ανήλιες τρώγλες και καλντερίμια για λίγα κυβικά εκατοστά δραστήρια σπερματοζωάρια.
Την ανέχεια και τη σιωπή αποδεχτήκατε αντίτιμο για το ευτυχές με δικές σας μονάδες μέτρησης και γεμάτο προσόδους μέλλον των παιδιών σας που επιτήδειοι τυχοδιώκτες σας τάξαν.
Τα στόματα μας κλείσατε μήπως και ξεστομίσουμε τα ανώριμα όνειρα μας. Τα μάτια μας σφραγίσατε μήπως τολμήσουν και δουν λιγάκι επέκεινα. Την γεμάτη θράσος γλώσσα μας, ναυτικό κόμπο δέσατε για να ταιριάζει με τον κόμπο της καλοδεμένης γραβάτας των κλινηρών παχύσαρκων φωστήρων σας.
Κομψά σφιχτοδεμένη θηλιά στο λαιμό σας οι γλώσσες μας. Κλύσμα στο νεανικό μυαλό μου σκοπός σας έγινε, κάθαρση της δήθεν βρωμερής νοητικής αντίληψης μου, απόσταγμα ακαθαρσιών μιας σάπιας κοινωνίας, χωρίς να έχετε αντιληφθεί τη μούχλα, στο πέτο από το καμηλό και αλογότριχα σακάκι σας.
Μια κοινωνία σπιναλόγκα.
Επιπόλαια και ανώριμα μου λέτε ονειρεύομαι εσείς που ώριμα και συνετά μακελεύετε, μισερεύετε, κατακρεουργείτε και κιμαδιάζεται όνειρα, ιδεολογίες, ηθικές και ανθρωπιστικές αξίες. Γονείς υποδείγματα, με το στανιό δικαιούχοι γονικής μέριμνας, γονείς πρότυπα να μας επιβάλλουν να ζήσουμε τα με απαραίτητη γονική συναίνεση μύχια μας όνειρα.Πρότυπα! Να μας χρησιμοποιούν υπέρεισμα στα υποτονικά τους όνειρα! Το λαρύγγι να μας κόβουν γιατί τα δικά τους όνειρα για τη βολή θυσίασαν.
Μεγάλοι και τρανοί να μας αποκαλούν μικρούς ανώριμους και άωρους αυτοί που μεστωμένοι, ωρίμασαν, αυτοί που αποφάσισαν να παραδώσουν τη ζωή τους στα χέρια άλλων προς διαχείριση διότι λέει απόκαμαν.
Ένα ρίγος διαπερνά το μεδούλι μου -όχι από σεβασμό αυτόν καιρό τώρα δικαιωματικά χάσατε- και να πίσω εδώ τον σβέρκο μου πιάνει η παγερή ψυχή σας και η ψυχρότητα των συναισθημάτων σας. Ο τρόπος που ευτυχισμένοι αισθάνεστε!
Μονάχα δεν μου είπες πόσο ευτυχισμένος είσαι! Σε νούμερο είκοσι εννιά; Πέντε κιλά; μήπως δώδεκα; γύρω στα δύο μέτρα ή μήπως είναι πιο εύκολο να μου πεις σε δολάρια και φράγκα! Τόσο καιρό στην απομόνωση! Δεν είμαι και καλά μέσα στα πράγματα. Τελικά βγήκαν και καινούργιες μονάδες μέτρησης! Τι σου είναι ο πολιτισμός…


(Αν το κείμενο θεωρηθεί χυδαίο σε μια χυδαία κοινωνία η κατάργηση της ανάρτησης είναι στη διάθεση σας)

Ο πίνακας ανήκει στην ζωγράφο:

"Οξάνα Τσάους"

Ονομάζεται: "ΑΡΗΣ"

[επιλογή της Λίτσας Πατεράκη, συμ(πλήρωση) των λέξεων μου]

Με τα μάτια διάπλατα έμεινα να κοιτώ τα κόκκινα μου χέρια! Κόκκινα ,όχι όχι το κόκκινο του πάθους ούτε το κόκκινο που το τεράστιο αυτό ουράνιο σώμα που ήλιο το ελέμε αμολά σημάδι για το στερνό φευγάτισμα του, όχι το κόκκινο από τα δικά σου πλήγματα.
Πληγή στο κουφάρι όχι από τα δικά σου χέρια αλλά από το χέρι της ατίμωσης που ο ίδιος επέτρεψα και ο ίδιος αρνήθηκα να αγωνιστώ με σκοπό να μην με στοιχειώσει! Με τη σειρά της η ατίμωση ανάλγητη, μοναδική επιτρεπτή διέξοδο μου δείχνει.
Ψάχνω τον Ήλιο, στρέφομαι σ’ αυτόν, γονατίζω και σέρνω το σπαθί, που μονοπάτι προς εμένα χαράζει στο ξερό χώμα και κονιορτό σηκώνει , που τις πέτρες χτυπά και ένα γνώριμο ήχημα βγάζει!
Μπορεί να μην αποτελώ αριστοκράτη πολέμου, να είμαι η ελίτ, ηθικό κώδικα και ζωφόρα όνειρα όμως στην καρδιά μου κρατώ και ίσως αυτό να είναι το πραγματικά αιχμηρό και ακονισμένο σπαθί μου!
Και ξάφνου η γαστέρα μου άρχισε να καίει. Γάργαρο και κόκκινο άρχισε να ρέει! Όχι, όχι κόκκινο της λάβας, όχι κόκκινο της ύστατης αιμορραγίας αλλά το κόκκινο νεκρών ονείρων.
Έγειρα. Κοίταξα τον ήλιο ψάχνωντας το φωτερό του πρόσωπο. Σκοτοδίνη...Όμως αυτή η πληγή που με τα ίδια μου χέρια άνοιξα με καίει! Αυτή η πληγή που ξεβράζει νεκρό κόκκινο ονείρων, για να παράγει το ισχνό αυτό κορμί καινούργια όνειρα αυτή τη φορά όχι με χρώμα κόκκινο άλλα με το χρώμα της βαθιάς πορφύρας!
Με τα μάτια διάπλατα έμεινα να κοιτώ τα κόκκινα μου χέρια! Το σπαθί που πληγή μου άνοιξε! Όμως για στάσου! Ίχνος από κόκκινο δεν υπάρχει στο σπαθί επάνω, καθάριο να λαμποκοπά στο χώρο καθρεφτίζοντας τα ενωμένα από την απορία μου φρύδια, το απορριμμένο μου πρόσωπο! Και το αιχμηρό και ακονισμένο σπαθί που τέρμινα πριν άνοιξε στο κορμί μου δίοδο για να εκβραστούν τα νεκρά μου όνειρα;
Τώρα πια κατάλαβα το σπαθί ποιο είναι και ο πόνος σταμάτησε! Η αλγεινή πληγή μου έκλεισε και η σιδερένια λάμα καρφωμένη έμεινε στο χώμα να καθρεφτίζει τη σιλουέτα μου να ξεμακραίνει με ρότα στα ισχυρά φώτα…
Η πραγματική λάμα βρισκόταν εξ’ αρχής μέσα μου…
(Οι στίχοι αφιερωμένοι στη Μαρία Νικολάου)

"Θαρθεί καιρός"

(Κατερίνα Γώγου)

Θαρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα.

Άκου θάρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γυρμένους απέξω

Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες.

Να φυλάξεις μονάχα
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις και έννοιες σαν και αυτές
απροσάρμοστοι - καταπίεση - μοναξιά - τιμή - κέρδος - εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.

Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί.
Και θαρθούνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά-
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο:
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".

Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία.

Οι νευρώνες μας καλώδια γινήκαν, οι αποφυάδες μας οπτικές ίνες σα να μοιάζουν!(18/02/2009)

Σε βλέπω! Τόσο απόμακρο όμως το πρόσωπο σου! Σ’ ακούω! Τόσο ψυχρή και παράτονη όμως η χροιά της φωνή σου! Διαβάζω τους στοχασμούς σου! Τόσο μονότονα όμως τα γράμματα! Η απουσία σου άχρωμα, ανέκφραστα τα εγκατέλειψε! Η επικοινωνία μας εμπόρευμα, αγαθό προς πώληση στα ράφια με τις προσφορές που προύχοντες κατέχουν, που προεστοί απολαμβάνουν το αντίτιμο της μετάλλαξης της! Την επικοινωνία μετέτρεψαν επιδέξια σε τηλεπικοινωνία! Έμαθα να κρύβομαι πίσω από τον εξοπλισμό που επιτήδειοι μου πασάραν για πιο εύκολη πιο γρήγορη επικοινωνία! για μια πιο ανθρώπινη(;) επικοινωνία!
Τόσα τέρμινα στέργω την απουσία σου! Το συναίσθημα μου κώδικας διαδικός! Οι λέξεις μου άτονα ψηφία. Αυτό που νιώθω για σένα σε μηδέν και ένα έμαθα να τα εκφράζω! Περνά ή δε περνά το ρεύμα! Αυτά που νιώθεις για μένα ακατάληπτα pixel στην πάντα φωτερή μου οθόνη! Έπαψαν να είναι οικεία! Σ’ αγγίζω (;)με ένα πληκτρολόγιο, με αισθάνεσαι(;) στην τελευταίας τεχνολογίας οθόνη σου! Όμως αυτό είναι που αποζητά το μύχιο μου αίσθημα; . Η αρτηρία μου πολύμπριζο! Οι νευρώνες μου καλώδια γινήκαν, οι αποφυάδες μου οπτικές ίνες σα να μοιάζουν! Το αίσθημα μου 01110101110100101011010001!
Η ψυχή μου σε φωνάζει να ρθείς κοντά μου, να σβήσει τη δίψα της για ένα άγγισμα του σμιλεμένου από τις εκφράσεις σου πρόσωπου! Να μυρίσω την οσμή του κορμιού σου, το πλήθος των ορμονών που ο κάθε σου αδένας παραδομένος εκκρίνει την ώρα που μου απευθύνεσαι, την ώρα που μου εκθέτεις ανοιχτά τον εαυτό σου, την ώρα που μου παραδίδεις ολοκληρωτικά τον κόσμο σου! Να γλιστρήσω στα μάτια σου, να τα κοιτώ να σπινθηρίζουν στις αντανακλάσεις του χώρου.
Όμως εσύ εκεί αποστατείς στο κάλεσμα μου! Προσπαθώ να σε φτάσω, πέφτω όμως σε λεπτεπίλεπτες συγκολλήσεις και σε κυκλώματα πυριτίου που μακριά μου σε κρατούν. Παράφρονας στα μάτια σου, να σου φωνάζω να βρεθείς κοντά μου…
Ερωτήματα και εκκλήσεις βασανίζουν το λιγοστό μου μυαλό που σφοδρά και ατελεύτητα στα αυτιά σας ίσως ακουστούν!; Ποιός σε τρομοκρατεί; Τι σε έκανε να κλειδώσεις με κώδικα το αίσθημα σου; Τι σε έκανε να εμφανίζεσαι με σιγουριά ανασφαλής; Δυστυχής μες τη χαρά σου; Τι σε παρακινεί να αποζητάς την επιβράβευση και την ένταξη σου σε ψηφιακούς συρφετούς; Να ζεις στον αποστειρωμένο από συναίσθημα και ερεθισμούς ψηφιακό κόσμο! Γιατί σταμάτησες να εκθέτεις τον εαυτό σου; Γιατί ανέχεσαι να είσαι φτηνό και άβουλο ανθρωποειδές που συμβιβάζεται με το να είναι κυρίαρχος μονάχα του μηχανήματος εμπρός του και αδιαφορεί για την πραγματική του ζωή και ευτυχία;
Όμως δε σταματώ να ελπίζω ,η ευτυχία βρίσκει μονάχη της το δρόμο έστω και αν για λίγο λοξοδρομήσει έστω και αν για λίγο χάσει το δρόμο της! Δεν σταματώ να ελπίζω γιατί όταν η μαγική οθόνη σβήσει και τα ισχυρά της φώτα πέσουν αυτό που μένει στο γυαλί της είναι η αντανάκλαση του αληθινού μας προσώπου με μια αδυσώπητη έκφραση απορίας για το που να χάθηκε όλη αυτή η ζάλη που τη περιδεής ζωή, έκφραση και αμοιβαία σχέση μεταξύ μας στοίχειωνε!

Βυθίστηκα...! (12/02/2009)

Βυθίστηκα...! Το αργατινό με πήρε κοντά του για άλλη μια φορά! Απροστάτευτος έτρεξα κοντά του! Η σκέψη μου με οδήγησε σ' αυτή; ή αυτή οροθετεί και συνάμα ορίζει την σκέψη μου; Τα μεγάλα της μάτια άδεια να προσθέτουν βάρος, άγκυρές που αγαντάρουν το συναίσθημα μου! Το βλέμμα της απέραντο, να διασχίζει χαώδης απειροβαθύς και αβυσσαλέους ωκεανούς να διατρυπά ακατάπαυστους αληγείς ανέμους. Το άγγιγμα της κρύο, ψυχρό να σβήνει τη λάβρα που μέσα μου συντηρώ που μέσα στο ισχνό κορμί μου προστατεύω από τη φθορά στην αντάρα των καιρών και του χρόνου! Τα δυο της χείλη λύτρωση στο φορτίσιμο της σκέψης μου, των στοχασμών μου, της μουσικής σύνθεσης της ψυχής μου! Τα δυο της χείλη λύτρωση, σφαλιστά όμως κρατούν! Στασιάζω, αποστατώ, κανένα όφελος, κανένα κέρδος, καμιά απαντοχή. Αδημονία..! Το "Είναι" μου κρατά, χάρισμα ως αντάλλαγμα για τις χρυσές στιγμές που βίωσα . Οι λέξεις της θολερές στο κάλεσμα μου, η απόκριση της ακατάληπτη! Οι λέξεις που μου χάρισε βιχαρική γλώσσα. Παραφωνία το άκουσμα της, παράτονες οι λέξεις της!
Η νύχτα άσπλαχνη, ανάλγητη μάνα από την γαλήνια και ατάραχη αγκάλη της με παραδίδει στο χάραμα και στις πρώτες ακτίνες του αυτόφωτου ηλίου.
Και στον αρχεμό τη μέρας δυο μεγάλα μάτια με απέραντο βλέμμα, ένα κρύο άγγισμα να με ξυπνά κατάκοπο και ιδρωμένο, και δυο χείλη να μου ψελλίζουν με λέξεις διαυγής και γάργαρες , Κωνσταντίνε σήκω (υψώσου) κάποια με το όνομα ΕΥΤΥΧΙΑ σε ζητά και σε χαλεύει…!

"Διπλωπία Και Κινέτωση Το Δικό Μου Vertigo"

Απόκαμα να Βλέπω άδεια μάτια! Τα όνειρα μου και τα δικά σου μουσκεμένα σε ξύλινα τελάρα τα στιβάξαν, σε ψυχρά σιδερένια συρτάρια τα αρχειοθετήσαν! Τις χρησιμοποιημένες από αυτούς ελπίδες μου ανακυκλώνουν για να χρησιμοποιηθούν ξανά σαν ντενεκεδάκι άδειο και πατημένο! Δέν ξέρω τι είναι χειρότερο να μην ελπίζεις ή να πουλάς τα όνειρα σου για ψίχουλα; Μου είπαν οτι τα όνειρα και της ζωής μου η σκηνοθεσία είναι δικά μου, κανείς όμως δέν μου είπε πως θα τα χαλάγαμε στην αξία μεταπώλησης τους! Περικοκλάδες, πράσινα λιβάδια, τουλίπες και αγρωστώδη ονειρεύτηκα, βάτους και τσουκνίδες διέσχισα..!Μάτια βουρκωμένα, μακρινά με μάθαν να αντικρύζω!Προδομένα όνειρα και φωνές χαμηλωμένες!Νεκρές ελπίδες!Όνειρα ξυράφια! Ξένο καράβι μιας θάλασσας δικής μου έγινα! Μου ενστάλαξαν πρωτόγνωρα συναισθήματα, φτηνές σκέψεις και ιδέες, φόβους! Ένα άλλο Delirium Tremens...
Τα χρόνια έχουν περάσει, δέν θυμάμαι πια την τελευταία φορά που τους παραδόθηκα!Δέν περπάτησα ξανα στο ευφάνταστο και συνάμα παράξενο γυαλιστερό τους δάπεδο με τα περίεργα ασπρόμαυρα τετραγωνάκια, έπαψα να είμαι πιόνι! Οι λέξεις κολλούν στο λαρύγγι μου! Δέν ξέρω αν θεραπεύτηκα από τον ίλιγγο και την ζάλη,το Vertigo από τα παραμύθια και τα αναμάσημένες θολές λέξεις αυτών που καιροφυλαχτούν να αρπάξουν μερίδιο από τα δικά μας κεκτημένα. Δέν ξέρω αν ξέφυγά από το τρομώδες παραλήρημα! Ξέρω μονάχα ότι έπαψα να είμαι σκιά στα δυνατά φώτα και απ΄την αλήθεια μου τη νύχτα ξετύλιξα! Όπως λέει και ένα τραγούδι "Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει".
Ελπίζω μονάχα όλα να γίνουν όπως τα έχουμε σχεδιάσει και να διαβούμε τούς άρρωστους αυτούς καιρούς και το μακρύ, υγρό και υπόγειο τούνελ που μας προκαλεί "Διπλωπία Και Κινέτωση Το Δικό Μας Vertigo" γιατί απόκαμα να βλέπω άδεια μάτια, απόκαμα...