Βυθίστηκα...! (12/02/2009)

Βυθίστηκα...! Το αργατινό με πήρε κοντά του για άλλη μια φορά! Απροστάτευτος έτρεξα κοντά του! Η σκέψη μου με οδήγησε σ' αυτή; ή αυτή οροθετεί και συνάμα ορίζει την σκέψη μου; Τα μεγάλα της μάτια άδεια να προσθέτουν βάρος, άγκυρές που αγαντάρουν το συναίσθημα μου! Το βλέμμα της απέραντο, να διασχίζει χαώδης απειροβαθύς και αβυσσαλέους ωκεανούς να διατρυπά ακατάπαυστους αληγείς ανέμους. Το άγγιγμα της κρύο, ψυχρό να σβήνει τη λάβρα που μέσα μου συντηρώ που μέσα στο ισχνό κορμί μου προστατεύω από τη φθορά στην αντάρα των καιρών και του χρόνου! Τα δυο της χείλη λύτρωση στο φορτίσιμο της σκέψης μου, των στοχασμών μου, της μουσικής σύνθεσης της ψυχής μου! Τα δυο της χείλη λύτρωση, σφαλιστά όμως κρατούν! Στασιάζω, αποστατώ, κανένα όφελος, κανένα κέρδος, καμιά απαντοχή. Αδημονία..! Το "Είναι" μου κρατά, χάρισμα ως αντάλλαγμα για τις χρυσές στιγμές που βίωσα . Οι λέξεις της θολερές στο κάλεσμα μου, η απόκριση της ακατάληπτη! Οι λέξεις που μου χάρισε βιχαρική γλώσσα. Παραφωνία το άκουσμα της, παράτονες οι λέξεις της!
Η νύχτα άσπλαχνη, ανάλγητη μάνα από την γαλήνια και ατάραχη αγκάλη της με παραδίδει στο χάραμα και στις πρώτες ακτίνες του αυτόφωτου ηλίου.
Και στον αρχεμό τη μέρας δυο μεγάλα μάτια με απέραντο βλέμμα, ένα κρύο άγγισμα να με ξυπνά κατάκοπο και ιδρωμένο, και δυο χείλη να μου ψελλίζουν με λέξεις διαυγής και γάργαρες , Κωνσταντίνε σήκω (υψώσου) κάποια με το όνομα ΕΥΤΥΧΙΑ σε ζητά και σε χαλεύει…!