Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

Δάχτυλα Ψυχής




Μνέσκεις χωρίς χέρια, δάκτυλα κεραίες και νύχια βρώμικα από χώμα, δάκτυλα που άλλοτε πρόσωπα ψιλάφιζαν. Φουρνίρεις λέει τα χέρια σου, τα χέρια που άλλοτε τύλιγες γύρω μου, τα φουρνίρεις λέει για σταθείς ψηλοκρέμαστος, διαπρεπείς, γαντζωμένο κρέας εκεί ψηλά στο ταβάνι με τα αλλάντικά. Με καμινέτα τη ψυχή σου να καπνίζουν,ταριχευμένο κρέας, αλισαχνιασμένο, πνιγμένο στο ζαριφλίκι έτοιμο για κατανάλωση από κουτάβια που τα δικά σου χέρια αναθρεψαν και ταΐσαν!
Δε χρειαζόμαστε χέρια γεμάτο μύξες,κλάμματα και δάκτυλα που μυρίζουνε Nivea ανάμεσα σε περίτεχνα και μαστροδουλεμένα στολίδια. Τα χέρια χρειάζονται ρόζους και αγκίδες, πινέλο και στιλό,ξύλο και ύφασμα, ζάρκα γροθιά στον ουρανό το τεράριουμ να σπάσει, θρύψαλα να γίνει και το συναίσθημα να πέσει νεροποντή και καταιγίδα στο διψαλέο χώμα, σαν αυτο που γεύομαι στα χείλη σου κάθε φορά που μου δίνεσαι,σαν τα δάκρυα που βρέχουν τον ώμο μου κάθε φορά που με τυλίγεις με τα γδαρμένα σου χέρια, κάθε φορά που σκέφτομαι ότι θα τα πράγματα θ'αλλάξουν!

Υ.Γ. Μέρος της ανάρτησης αποτελούν και οι ανωτέρω φωτογραφίες με την αλληγορική τους σημασία!
Πηγή φωτογραφιών : National Geographic Society

2 σχόλια:

  1. welcome back!!!

    κείμενο αλλιώτικο από τα ύστερα...

    έτσι ακριβώς... πινέλα, μολύβια, ακίδες και ρόζους... έτσι κτίζονται οι σελίδες εκεί έξω χρόνια και χρόνια πολλά τώρα αλλιώς πως;
    και αίμα μαζί και δάκρυα και χαμόγελα και χοροί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Της ποιήσεως εραστής26 Φεβρουαρίου 2010 στις 3:57 μ.μ.

    Και καθώς παραχειρίζουνε την παραφίνη συναναμιγνύοντας της ψυχής τις καταθέσεις, το καλλίκαρπο έτούτο ποίημα στους θαλαμίσκους της καρδιάς μου ωσάν θεράπαινα καλώ κι ας είν' το σχόλιο μου αυτό το ιλαστήριο άσμα.
    (ακολουθεί υγ)


    Υ.Γ. Δικοτυλήδονος κι αν ακουστώ, τούτος ο βαθρακώδης μου οδυρμός θα αντηχεί σαν ώνηση ζωής σ'αυτόν τον φαύλο βίο. Σε ευχαριστώ για τα λόγια σου. Ένας ταπεινός συνοδοιπόρος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή