Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009

Οι νευρώνες μας καλώδια γινήκαν, οι αποφυάδες μας οπτικές ίνες σα να μοιάζουν!(18/02/2009)


Σε βλέπω! Τόσο απόμακρο όμως το πρόσωπο σου! Σ’ ακούω! Τόσο ψυχρή και παράτονη όμως η χροιά της φωνή σου! Διαβάζω τους στοχασμούς σου! Τόσο μονότονα όμως τα γράμματα! Η απουσία σου άχρωμα, ανέκφραστα τα εγκατέλειψε! Η επικοινωνία μας εμπόρευμα, αγαθό προς πώληση στα ράφια με τις προσφορές που προύχοντες κατέχουν, που προεστοί απολαμβάνουν το αντίτιμο της μετάλλαξης της! Την επικοινωνία μετέτρεψαν επιδέξια σε τηλεπικοινωνία! Έμαθα να κρύβομαι πίσω από τον εξοπλισμό που επιτήδειοι μου πασάραν για πιο εύκολη πιο γρήγορη επικοινωνία! για μια πιο ανθρώπινη(;) επικοινωνία!
Τόσα τέρμινα στέργω την απουσία σου! Το συναίσθημα μου κώδικας διαδικός! Οι λέξεις μου άτονα ψηφία. Αυτό που νιώθω για σένα σε μηδέν και ένα έμαθα να τα εκφράζω! Περνά ή δε περνά το ρεύμα! Αυτά που νιώθεις για μένα ακατάληπτα pixel στην πάντα φωτερή μου οθόνη! Έπαψαν να είναι οικεία! Σ’ αγγίζω (;)με ένα πληκτρολόγιο, με αισθάνεσαι(;) στην τελευταίας τεχνολογίας οθόνη σου! Όμως αυτό είναι που αποζητά το μύχιο μου αίσθημα; . Η αρτηρία μου πολύμπριζο! Οι νευρώνες μου καλώδια γινήκαν, οι αποφυάδες μου οπτικές ίνες σα να μοιάζουν! Το αίσθημα μου 01110101110100101011010001!
Η ψυχή μου σε φωνάζει να ρθείς κοντά μου, να σβήσει τη δίψα της για ένα άγγισμα του σμιλεμένου από τις εκφράσεις σου πρόσωπου! Να μυρίσω την οσμή του κορμιού σου, το πλήθος των ορμονών που ο κάθε σου αδένας παραδομένος εκκρίνει την ώρα που μου απευθύνεσαι, την ώρα που μου εκθέτεις ανοιχτά τον εαυτό σου, την ώρα που μου παραδίδεις ολοκληρωτικά τον κόσμο σου! Να γλιστρήσω στα μάτια σου, να τα κοιτώ να σπινθηρίζουν στις αντανακλάσεις του χώρου.
Όμως εσύ εκεί αποστατείς στο κάλεσμα μου! Προσπαθώ να σε φτάσω, πέφτω όμως σε λεπτεπίλεπτες συγκολλήσεις και σε κυκλώματα πυριτίου που μακριά μου σε κρατούν. Παράφρονας στα μάτια σου, να σου φωνάζω να βρεθείς κοντά μου…
Ερωτήματα και εκκλήσεις βασανίζουν το λιγοστό μου μυαλό που σφοδρά και ατελεύτητα στα αυτιά σας ίσως ακουστούν!; Ποιός σε τρομοκρατεί; Τι σε έκανε να κλειδώσεις με κώδικα το αίσθημα σου; Τι σε έκανε να εμφανίζεσαι με σιγουριά ανασφαλής; Δυστυχής μες τη χαρά σου; Τι σε παρακινεί να αποζητάς την επιβράβευση και την ένταξη σου σε ψηφιακούς συρφετούς; Να ζεις στον αποστειρωμένο από συναίσθημα και ερεθισμούς ψηφιακό κόσμο! Γιατί σταμάτησες να εκθέτεις τον εαυτό σου; Γιατί ανέχεσαι να είσαι φτηνό και άβουλο ανθρωποειδές που συμβιβάζεται με το να είναι κυρίαρχος μονάχα του μηχανήματος εμπρός του και αδιαφορεί για την πραγματική του ζωή και ευτυχία;
Όμως δε σταματώ να ελπίζω ,η ευτυχία βρίσκει μονάχη της το δρόμο έστω και αν για λίγο λοξοδρομήσει έστω και αν για λίγο χάσει το δρόμο της! Δεν σταματώ να ελπίζω γιατί όταν η μαγική οθόνη σβήσει και τα ισχυρά της φώτα πέσουν αυτό που μένει στο γυαλί της είναι η αντανάκλαση του αληθινού μας προσώπου με μια αδυσώπητη έκφραση απορίας για το που να χάθηκε όλη αυτή η ζάλη που τη περιδεής ζωή, έκφραση και αμοιβαία σχέση μεταξύ μας στοίχειωνε!

6 σχόλια:

  1. Tα ίδια ακριβως λογια θα εγραφα και θα ελεγα σε καποιον που τον φωναζα για πολλά χρονια ΑΕΝΑΟ..

    Αλλα που να καταλαβουν καποιοι ανθρωποι...
    Ο εγωισμός ειναι το μεγαλύτερο τερας... Υπερκαλυπτει και το οποιο συναισθημα...
    ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ?? Τι ειναι αυτο τελικα...;
    ΙΔΕΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το μυαλό μου καλωδιωμένο, κατευθύνεται για κατασκευές πολεμικών εργαλείων και τηλέτυπα... Σε εξάρσεις εξάψεις, βραχυκυκλώνεται, βρυχάται και τερματίζει...Μετά εξαϋλώνεται και ξεχνιέται...Πίσω του στρατιά ολόκληρη από ρομπότ που...ξέρεις λένε και "σ' αγαπώ!..."

    Σε φιλώ πολύ Κωστάκη

    Είσαι τέλειος!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μαρία Νικολάου

    Την πιο όμορφη μου καλημέρα σου χαρίζω! Όντως η φιλαυτία τρανό τέρας που μαζί με το συνάφι του το συναίσθημα και τον αλτρουισμό χτυπούν!
    Όμως αυτό που θέλω να μείνει σε όλους μας είναι να μήν λησμονάμε την απαντοχή γιατί έλπιση και σωτηρία πάντα υπάρχει. Μη ξεχάνουμε την παιδική μας ηλικία, μη λησμονάμε τα παιδιά. Τα αθώα τους μάτια και η αμόλυντη ψυχή τους φάρος που από το έρεβος μας παίρνει και από το ζέφος μας απομακρύνει! Οι αμόλευτες ψυχές και το συναίσθημα δέν χρειάζονται μεγάλα σώματα για το λυτρωμό τους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλή μου Λίτσα!

    Όπως πάντα φλογερά ποιητική! Το προηγούμενο σχόλιο αφιερωμένο και σε σένα με ειλικρίνεια!
    Ταπείνος στο σχόλιο σου! Ελάχιστος στις λέξεις ένος μεγάλου καλλιτέχνης,ενός σπουδαίου ανθρώπου! Σ'ευχαριστώ για κάθε φορά που κοπιάζεις στις λέξεις και στους στοχασμούς μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κωνσταντίνε
    Πολύ όμορφα αυτά που γράφεις και σε θεωρώ πολυ ώριμο άτομο για την ηλικία σου!Αλλά αν δεν έκανα αυτό το ταξίδι ποτέ δεν θα σε γνώριζα και δεν θα με γνώριζες...Με τον καιρό θα γνωρίσεις πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους....άλλοι θα σε αφήσουν αδιάφορο και άλλοι θα σε σαγηνεύσουν.Ανθρώπους που θέλουν να λέγοντε ποιητές και άλλους που κάνουν ποίηση την ζωή τους.Ελπίζω να είμαι από αυτούς που θα έχεις κάτι να πάρεις...Εγώ πάντως πιστεύω ότι έχω να πάρω κάτι από όλους...Όλοι δεν θέλουμε να ενταχθούμε σε ψηφιακούς συμφερτόυς...ίσως να θέλουμε να μοιραστούμε τους χτύπους της καρδιάς μας...
    Καλή σου νύχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ολα ειναι καθρεφτες,υπαρχουν ανθρωποι ποιο προγραμματισμενοι απο υπολογιστες,και πολυ ποιο βαρετοι

    ΑπάντησηΔιαγραφή