Το φώς σα να πεσε και η γεμάτη ζόφο νυχτιά με βρήκε σε ξύλινη καρέκλα να αναπαύομαι,
με μόνη συντροφιά μια φλόγα! Μια φλόγα που σιγοκαίει άτσαλα,κούτσουρα,ελπίδες και κατάρες σταλμένες από καρδιές!
Μια φλόγα που φωτίζει το έλος, το βούρκο που τα έξι μου πόδια σκέπασε και ζοφερά τα έλουσε σα τις ψυχές που κολυμπούν στα χολεριασμένα του νερά! Την άσχημη όμορφιά του θωρώ και τη ψυχή μου πιάνω κρυφά να επιθυμεί να διαβεί το τέλμα, την κοίλη αυτή περιοχή με τα αβαθή και λιμνάζωντα ύδατα της ευπραγίας που διακρινει την νέα αυτή κοινωνική ηθική!
Τα χέρια μου υψώνω χιαστί, κρεμάμενα ξάρτια σε διαβατάρικο αλήτη άνεμο, σουρτούκης εγώ και ρέπης σε ψυχές που φούνταραν ψάχνωντας μια καλύτερη θέα, αναζητώντας την δική τους σύλφη και δαιμόνια που τέρπουν ουρανίσκους,νηστικάτους εγωΐσμούς και εύθρυπτες ευθιξίες!
Ακινητοποιημένος στη καθηλωμένη με καρφιά ματωμένου συναισθήματος θέση, τη καθημαγμένη μου αφήλωση, τη προσδοκητή και εξαγνιστήρια μου αποκαθήλωση φαντασιοκοπώ ή μήπως ρεμβάζω;
Η φλόγα σα να ξεψυχά, σα να ψύχοπαραδίδει τη πορφυρένια, καυτή της φλόγα, και αλλα δάση και αναθεματισμένες αρές δέν μείναν για να κάψω!Στα δυό μου πόδια θα σταθώ,τη θέση που αναπαύομαι, στα κομμάτια, κομμάτια θα τη κάνω, το θώκο στη φωτιά θα θυσιάσω τρανή φλόγα να υψωθεί ξανά και ξανά, στον ουρανό να φτάσει, το γαλήνειο πρόσωπο του πατέρα Προμηθέα να χαΐδέψει!
Κοντά μου να έρθεις ξανά ελευθερη και αληθογενής ψυχή. Φλόγες, θωπευτικές φλόγες,
τούς μεφιτικούς και αδυσώπυτους εχθρούς του Ανθρώπου και των Ανθρωπιστικών Αξιών να κάψουμε, τις ψυχές μας να ζεστάνουμε και το ζοφερό σκοτάδι σα μας σκεπάσει να εκδιώξουμε. Πυκνοφυτεμένα δάση και ορμάνια να υψώσουμε σε ξέφωτα, εμείς, άνθρωποι μπολιασμένοι με Ανθρωπιστικές Αξίες και Φλόγα στη Ψυχή μας!
καλημερα!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήπου εισαι μικρε μου;;;;
ελειψες το ξερεις;;;
κι ειναι πολυ πολυ πολυ ομορφο αυτο που εγραψες....
ας καψουμε λοιπον, οτι "Ανθρωπους" μας εμποδιζει να γινομαστε....
καλη σου μερα Αεναε
και μια μεγααααααλη αγκαλια.....
"Τιμή σ' εκείνους,
ΑπάντησηΔιαγραφήόπου στη ζωή των όρισαν
να φυλάτουν θερμοπύλες!..."
Γιατί, τέτοιοι υπάρχουν
κι είναι σκόρπιοι παντού
Τιμή και σε σένα
για τις θερμοπύλες
που είναι η καρδιά σου!...
Σε φιλώ, με αγάπη!!!
Αφήνω το αμόνι μου βουβό , την φωτιά να λιώσει τα κάρβουνα μου .Με καθήλωσε ,με καθήλωσε η ανησυχία σου .Από τα πιο ωραία που διάβασα. Σε ευχαριστώ να είσαι καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως και να έχει ,αν ποτέ χρειαστείς κάποια σιδερένια κατασκευή ,οτιδήποτε σιδερένιο μου λες. Σιδερένια καλημέρα, καλό μήνα
Καλή μου Μαρίνα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈλειψα;Πάντα κοντά σας ήμουν!
Αγκαλιά λοιπόν!Σε περιμένω ξανά!
Φιλιά πολλά!
καλή μου Λίτσα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤιμή μεγάλη, να σχολιάζεις εσύ εμένα!
Τόσο μικρός μπρός στο δικό σας έργο Λίτσα πώς μπορώ εγώ να φυλάττω Θερμοπύλες!
Σε φιλώ και εγώ μ' αγάπη πολύ, δραπέτης για λίγο να νιώσω!
Φιλιά!
Sideras
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε καλωσορίζω στη γωνιά μου!Τα λόγια σου με τιμούν, με τιμούν πολύ πραγματικά, και νομίζω πώς εγώ πρέπει να σε ευχαριστώ!Αν βρήκες κάτι ενδιαφέρον τότε σου ευχομαι καλή διαμονή, όσο για την πρόταση σου ευχαρίστως αν χρειαστεί να σου ζητήσω!
Καλησπέρα και καλό μήνα επίσης!
"την κοίλη αυτή περιοχή με τα αβαθή και λιμνάζωντα ύδατα της ευπραγίας που διακρινει την νέα αυτή κοινωνική ηθική!"
ΑπάντησηΔιαγραφήΚώστα,
καταρχάς χαίρομαι πολύ που ξανάγραψες και μας έδωσες μια ακόμα εμπειρία, με τον όρο που τον χρησιμοποίησες εσύ κάποτε στο blog μου και κάθε φορά που διαβάζω εκείνα σου τα λόγια παίρνω δύναμη...
Στέκομαι ιδιαίτερα στο συγκεκριμένο απόσπασμα...
περί κοινωνικής , νέας, ηθικής ο λόγος.
περί της κοινωνικής εκείνης ηθικής που περικλύει την επιλογή του να παίξεις σε ένα παιχνίδι που οι κανόνες άβατο και οι διαχειρηστές αιθέρας κοινωνικοπολιτικός.
περί της ηθικής της ευπραγείας που όχι απλά την διακρίνει την καθορίζει με τέτοιο τρόπο σαν να της φοράει τον μανδύα του δικού της φαντασιακού, υπό την Καστοριαδική υπόσταση του όρου.
έναν μανδύα τελικά ατελέσφορο ως προς το παιχνίδι; μάλλον όχι αλλά τελικά μήπως η γυάλα σπάει και μήπως τα όρια δουλεύουν εις το άπειρο; μήπως οι μετασχηματισμοί των νερών αποτελούν και μια αφορμή, δεν ξέρω ακόμα σε σκέψη είμαι, δίχως απτές αποδείξεις και ενδόμυχες υποδείξεις...
θα μπορούσα να γράφω για κάθε σου λέξη για ώρες...
θα σταθώ και στη φύση της φλόγας που και στην τελευταία μου ανάρτηση υπόγεια αναφέρομαι, στη φύση της φωτιάς, της ζωογόνου και της θνησιγόνου φωτιάς.
Μια φωτιάς που διαπνέει όλο το εξαιρετικό σου κείμενο από τα μάτια του πιτσιρικά της φωτογραφίας μέχρι την τελευταία σου λέξη την "Ψυχή μας"... τόσο ως προς την ψυχη αλλά ακόμα περισσότερο ως προς το "μας"...
εκεί στο μας (not the mass, αν και αυτό υπό συζήτηση είναι...) είναι η κραυγή και το τέλος...
---
Ελπίζω να μη σε κούρασα με τα λόγια μου, θα επιστρέψω για την συνέχεια της συζήτησης...
Καλό μήνα φίλε μου και καλό Μάη να έχεις μέσα σου... και έξω σου..χαχα
"Ακινητοποιημένος στη καθηλωμένη με καρφιά ματωμένου συναισθήματος θέση, τη καθημαγμένη μου αφήλωση, τη προσδοκητή και εξαγνιστήρια μου αποκαθήλωση φαντασιοκοπώ ή μήπως ρεμβάζω;" Μια καλησπέρα κι από εμένα αγαπημένε μου φίλε Κώστα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο φώς σα να πεσε και η γεμάτη ζόφο νυχτιά με βρήκε σε ξύλινη καρέκλα να αναπαύομαι,
ΑπάντησηΔιαγραφήμε μόνη συντροφιά μια φλόγα!
μια φλόγα, σαν την οργή που καίει τις μέρες μας, κομμάτια του εγώ... κομμάτια διαλυμμένα, να επιθυμούμε να επιστρέψουν....
όμως το γυαλί δε μπορεί να ενωθεί...μόνο μέσα από τη φλόγα...
καλησπέρα...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό μου παιδί,
ΑπάντησηΔιαγραφήχαίρομαι που την έκανες τη βουτιά στους γκρεμούς σου...τους ανεξάντλητους.
Είδες που άξιζε το κόπο;
Το κείμενο αυτό είναι από τα πολύ δυνατά σου.
Το διαβάσα με πολύ συγκέντρωση, τι να σχολιάσω; τι να προσθέσω ή να αφαιρεσω; Σαφείς αλήθειες μυρίζουν εδώ...που άκαες τις θέλουμε, να μείνουν.
Πάντα μια φράση μας κερδίζει παραπάνω..έτσι δεν είναι;;; Εγώ τη διάλεξα τη φράση που με ανατρίχιασε και παιρνω στάλες έμπνευσης να γράψω αργότερα πάνω σε κάτι στο οποίο με έστειλε ο στίχος σου.
"Η φλόγα σα να ξεψυχά, σα να ψύχοπαραδίδει τη πορφυρένια, καυτή της φλόγα, και αλλα δάση και αναθεματισμένες αρές δέν μείναν για να κάψω".
Δεν έμεινε τίποτα λοιπόν να κάψουμε, αποκαίδια και στάχτες όλα...Αν μένει κάτι να κάψουμε είναι τον απάνθρωπο εαυτό μας, το τίποτα που κουβαλάμε μέσα μας...εκείνον τον άθλιο άλλο εαυτό που κουβαλάμε και που τελικά κατάφερε να γίνει ο αυτός εαυτός.
"Κοντά μου να έρθεις ξανά ελευθερη και αληθογενής ψυχή"
Αυτό θα μας σώσει....
Ευχομαι όμορφες υπόλοιπες εαρινές μέρες.
Μη χάνεσαι, εκτός αν είναι για καλό σκοπό...
:)
Φιλιά
Ακόμα ένα κείμενο Κωνσταντίνε
ΑπάντησηΔιαγραφήαπό αυτά που με κάναν να σε ξεχωρίσω και να σε αγαπήσω για το ανόθευτο της ψυχής σου...
πολύ δυνατό κείμενο δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω και επειδή ο χρόνος είναι ο μόνιμος εχθρός μου και αυτός που εμποδίζει το ξεδίπλωμα των σκέψεων μου θα χρησιμοποιήσω για μια ακόμα φορά τα δικά σου λόγια...
Τους αδυσώπυτους εχθρούς των ανθρώπων και των ανθρωπιστικών Αξιών να κάψουμε τις ψυχές μας να ζεστάνουμε και το ζοφερό σκοτάδι σα μας σκεπάσει να εκδιώξουμε.
Πυκνοφητεμένα δάση και ορμάνια να υψώσουμε σε ξέφωτα εμείς,'ανθρωποι μπολιασμένοι με Ανθρωπιστικές Αξίες και φλόγα στην ψυχή μας!
Κωνσταντίνε όταν αυτά γράφονται από ένα παλικάρι της ηλικίας σου,αυτό σημαίνει ότι οι επόμενες κοινωνίες ίσως να είναι καλύτερες...
Να περνάς καλά...
Φιλιά
Aέναε,
ΑπάντησηΔιαγραφήνα αρχίσω να ανησυχώ;;;
Η απλά περνάς καλά;;;;
Καλησπέρα σε όλους!Ζητώ συγνώμη για την ετεροχρονισμένη μου απάντηση στα θαυμαστά σας σχόλια αλλά "έλειπα"!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρη
Νίκο
Προφήτη
Τόνια και
Βάσω
σας ευχαριστώ όλους για το ενδιαφέρον σας!
Φίλε Κώστα ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΛΛΛΑΑΑΑΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλπίζω να είσαι καλά!
Μα που είσαι επιτέλους;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε κάνεις και ανησυχώ.